nuty na fortepian / Fortepian

Sonata fortepianowa A-dur Schuberta, skomponowana w 1828 roku, łączy liryzm z techniczną wirtuozerią, zwłaszcza w „Andantino”. Naukowo-krytyczne wydanie Walburgi Litschauer, oparte na „Nowym Wydaniu Schuberta”, bazuje na autografie.

Sonata c-moll D 958 Schuberta, skomponowana w 1828 roku, jest częścią późnego tryptyku sonat obok A-dur (D 959) i B-dur (D 960), stanowiąc ważny punkt w jego twórczości fortepianowej.

Sonata G-dur Schuberta opublikowana w kwietniu 1827 roku jako „Fantasy or Sonata” jest jednym z jego najbardziej melodyjnych i żywiołowych dzieł. Chociaż początkowo uważano ją za fantazję, jej styl pozostaje przyjemny dla pianisty, nie wprowadzając nadmiernych trudności technicznych.

Wydanie Sonaty A-dur Mozarta (1784) zawiera nowe odkrycia źródłowe, w tym nieznaną wcześniej kopię autografu, co wpłynęło na aktualizację tekstu urtekstowego. Wydanie przedstawia dwie wersje utworu: autograf i pierwodruk, oferując nowe spojrzenie na zmiany w tekście w kontekście zmieniającej się grupy odbiorców.

Utwory fortepianowe Brahmsa op. 116-119, napisane w latach 1892-93, to jego ostatnie kompozycje na ten instrument, charakteryzujące się wzrostem ekspresji i użyciem „małych form”. Clara Schumann opisała je jako pełne poezji i emocji.

Sześć utworów op. 118, obejmujących cztery intermezza, balladę i romans, powstało latem 1893 roku w Bad Ischl. . Utwory te ukazują muzyczny kosmos Brahmsa w skoncentrowanej i różnorodnej formie.

Trzy Intermezzo op. 117, napisane latem 1892 roku w Bad Ischl, stanowią „małą kontynuację” Fantazji op. 116. Pierwsze z tych Intermezzo zdobyło ogromną popularność, a Brahms odrzucił propozycję wydania go jako „kołysanki” od wydawcy Simrocka.

Fantazje op. 116, napisane w Bad Ischl latem 1892 roku, obejmują cztery „oniryczne” intermezza i trzy „głęboko namiętne” kaprysy. Intermezza są średnio trudne, podczas gdy kaprysy wymagają większej wirtuozerii.

Popularne „16 Walców” Brahmsa, opus 39, skomponowane w 1866 roku na cztery ręce, zostały przepisane przez kompozytora na dwie ręce oraz w łatwiejszej wersji na fortepian solo. Pierwsza wersja jest odpowiednia dla zaawansowanych pianistów, a łatwiejsza wersja, określona przez Brahmsa jako „wydanie dla dzieci”, jest idealna do domowego muzykowania.

Ballady op. 10 stanowią integralną część zaawansowanej literatury fortepianowej. To wydanie Bärenreiter Urtext jest cennym dodatkiem do repertuaru Brahmsa. Zawiera palcowanie Christiana Köhna, przejrzysty zapis i optymalne przewracanie stron, a także szczegółową przedmowę z informacjami o praktyce wykonawczej, procesie komponowania, źródłach i znaczeniu dzieła.

Wydanie zawiera różnorodne dzieła fortepianowe Mozarta, w tym te inspirowane Bachem i Haendlem, jego aranżacje tańców i marszów orkiestrowych oraz fragmentaryczne fugi.

„24 Preludia” Chopina z 1839 roku przyciągają swoim urokiem i różnorodnością. Schumann opisał je jako „szkice, ruiny, loty orłów, dziki zamęt”. Christoph Flamm wprowadza nowe odczytania tekstu, a Hardy Rittner, specjalista od historycznych fortepianów, dodaje palcowanie i notatki wykonawcze dotyczące pedałowania, rubato i legato. 

Publikacja zawiera palcowanie i sugestie wykonawcze autorstwa Mario Aschauera oraz szczegółową przedmowę i krytyczny komentarz (niem./ang.).

Publikacja zawiera palcowanie, sugestie dotyczące praktyki wykonawczej oraz optymalne przewracanie stron, uwzględniając aspekty zarówno historyczne, jak i współczesne. Dołączono obszerną przedmowę (niemiecki/angielski) i komentarz krytyczny (angielski).

Zawiera 43 utwory, oryginalne oznaczenia pedałów Clary Schumann i palcowanie Ragny Schirmer

Zawiera minimalne zmiany redakcyjne, palcowanie, oraz informacje o praktyce wykonawczej, w tym szczegóły dotyczące historycznych instrumentów i technik gry.

Nuty na fortepian, dla zaawansowanych